Er zijn nogal eens collega’s die mijn “vrijmoedige commentaren” kritiseren met het argument, dat ik daarmee de Kerk schade toebreng. Door mijn regelmatige kritiek op de paus en op sommige bisschoppen zou ik de Kerk afbreken en de gelovigen in de war brengen. Ik zou daar zo spoedig mogelijk mee ophouden. Ik kan u echter hierbij meedelen dat ik aan deze oproep geen gehoor zal geven, en dat ik, zolang God mij de gelegenheid geeft, de Kerk zal dienen met mijn kritische stukjes.
Ik ben het namelijk eens met de Kerk die de eeuwen door, via al haar Concilies en via haar pausen tot en met Benedictus XVI, opgekomen is voor het rechtzinnig bewaren van de apostolische erfenis. Deze apostolische erfenis is in alle tijd aangevochten en door de Kerk op adequate en duidelijke wijze verdedigd, met soms een betreurenswaardig schisma tussen de ketters en de katholieke Kerk tot gevolg
De ketterij die de Kerk de laatste eeuwen bedreigt maar die sinds het laatste Concilie in alle lagen van de Kerk is doorgedrongen, is het modernisme. Het is wat Paulus VI de rook van Satan noemde, die sinds het Concilie de Kerk is binnengedrongen. De aanhangers van deze ketterse stroming die (de eenheid binnen) de Kerk bedreigt, zien in Vaticanum II een cesuur waarbij men geen enkel oog heeft voor de tijd ervoor. Een beroep op Vaticanum I of op Trente is taboe. De Kerk is door het Concilie zo ongeveer “nieuw opgestart”. Sommigen van hen zeggen dat duidelijk met even veel woorden, anderen zeggen het niet helder maar handelen alsof. Er zijn een heleboel priesters (bisschoppen) en gelovigen door het modernisme aangetast als gevolg van de ontwikkelingen die ze in de postconciliaire Kerk meemaakten. Omdat ze zich te weinig verdiepen in het geloof, niet de juiste boeken lezen, of van nature naïef zijn, zijn zij onbewust gemakkelijke slachtoffers van het modernisme, misschien niet van uitdrukkelijke ketterijen maar wel van de verderfelijke geest ervan.
Modernisme in Bijbeluitleg
Er zijn nogal wat theologen die spreken over het eerste en tweede testament in plaats van het oude en het nieuwe testament. Dat lijkt niet zo belangrijk. Echter in de traditionele katholieke opvatting is het oude testament een voorbereiding op het nieuwe. Men moet het oude testament lezen in het licht van Jezus Christus. Modernisten zien oude en nieuwe testament als twee gelijkwaardige geloofsgetuigenissen naast elkaar. Vaak trouwens meer wijsheid van onderop dan openbaring van bovenaf. Hierin past ook het abstruse idee dat je de joden niet zou hoeven te missioneren omdat ze hun eigen heilsweg hebben.
Er zijn nogal wat theologen die zeggen dat de lichamelijk verrijzenis van Jezus niet belangrijk is voor het geloof, maar dat het gaat om het verrijzenisgeloof van de eerste “gemeente” wat dan zo iets betekent als “we gaan door met wat Jezus begonnen is”.
Jezus kan de verwoesting van de tempel niet voorspeld hebben. Daarom moet het evangelie dat dit vertelt na de verwoesting van Jeruzalem geschreven zijn. Jammer voor hen dat er bewijzen zijn die pleiten voor een oudere datum. Het verhaal van de wonderbare broodvermenigvuldiging is natuurlijk een verhaal van met elkaar delen naar het voorbeeld van Jezus.
Dit zijn maar een paar dingen die gepopulariseerd aan de gelovigen worden meegedeeld via “verlichte” preken en catechesemateriaal.
Geen wonder dat veel mensen afhaken. Als dit het is…… In ditzelfde kader kunnen we de opmerking van de Jezuïetengeneraal zien, die zei dat de evangelisten geen opnameapparaat hebben gehad toen men hem erop wees dat Jezus een tweede huwelijk consequent “overspel” noemde.
Modernisme in de liturgie
Het Concilie heeft maar kleine aanpassingen in de liturgie opgedragen. Het heeft nooit gesproken over een totale herziening of een volkomen nieuwe liturgie. Toch is die er gekomen. Waarom? Omdat Paulus VI in goed vertrouwen de herziening van de liturgie overliet aan een Consilium waarin de modernist Bugnini de alleenheerser was. Meer dan duizendjaar oude tradities werden overboord gegooid. Het had maar een haar gescheeld of de Romeinse canon was verdwenen, al was dat veel meer dan duizend het enige eucharistische gebed in het Westen. Paulus VI heeft dat zelf voorkomen, evenals het schrappen van “bidt, broeders”. Waarom?
- modernisten beschouwen de eucharistie als een maaltijd en spreken dus liever niet van een offer terwijl dat laatste het wezenlijke van de eucharistie is. Daarom moesten de offerandegebeden (en eigenlijk ook canon 1) verdwijnen.
- modernisten willen dat de nadruk komt te liggen het educatieve aspect van de liturgie en minder op het sacrale. Daarom een overvloed van lezingen en vermindering van uitingen van eerbied in de eigenlijke eucharistie.
- modernisten hebben geen behoefte aan eredienst; het gaat hen vooral om de mens, om de gemeenschap die samenkomt. Zo had Bugnini de eucharistie aanvankelijk ook in de inleiding van het missaal gedefinieerd. Paulus VI had er ongezien een handtekening ondergezet maar hij veranderde de inleiding na enkele maanden na een klacht van enkele kardinalen. Niettemin blijkt dat de geest van de vernieuwing corrupt was. In dit licht mogen we ook de mis “met het gezicht naar het volk” zien. Dit is niet door het Concilie gewild maar mijns inziens een vrucht van het modernisme. Niet meer staat de biddende en offerende gemeenschap samen met de priester op God gericht maar is op zichzelf gericht. Actieve deelname van de gelovigen was iets wat het Concilie gewild heeft, maar in feite is het ontspoord in zoveel mogelijk leken op de priesterkoor die allerlei taken verrichten; zoveel mogelijk leken die min of meer “priestertje” spelen.
- de voor eredienst noodzakelijk scheidslijn tussen het gewijde en het profane is bewust opgeheven. Er is geen afscheiding meer tussen kerkruimte en priesterkoor; iedereen sjouwt met de heilige vaten; iedereen komt zelfs in het tabernakel; er wordt gekletst en koffie gedronken in de kerk; koren staan tot de trappen van het hoogaltaar (met elkaar te kletsen).
Heel snel ook heeft het modernisme in de moraal om zich heen gegrepen. Moraaltheologen hebben de objectieve moraal met zijn objectieve geboden verworpen en spreken over een situatiemoraal (normen hangen af van de omstandigheden) of bedoelingenmoraal (een goede bedoeling bepaalt de norm). Het geweten is autonoom. In de klassieke moraal is het geweten het instrument dat de objectieve norm kent en toepast in concrete omstandigheden. Het mag niet worden bepaald door goede bedoelingen of door de omstandigheden maar door de objectieve norm. Zo zijn er zaken die altijd (dus in zich kwaad) zijn. Bijv, abortus, euthanasie, tegennatuurlijk seksuele omgang zijn altijd verkeerd en zondig. De modernistische moraal stelt dat de bedoelingen en omstandigheden deze daden goed kunnen maken. De pausen hebben deze opvatting van geweten en deze autonome moraal als niet katholiek afgekeurd. Maar we zijn nu al zo ver afgezakt, dat in de synode over het gezin en in Amoris Laetitia die opvatting van geweten en moraal ‘pauselijk’ geworden is, maar uiteraard daarom nog niet katholiek.
Dit heeft een enorm moreel verval onder gelovigen tot gevolg gehad. Priesters durfden de harde normen niet te preken en als het zo uitkwam lapten leken en priesters ze aan hun laars met name op het gebied van de seksualiteit. Het is niet toevallig dat het misbruik op grote schaal in de Kerk juist in die tijd begint. Men maakte zich waarschijnlijk wijs, dat wat men deed niet zo erg was enz.
Modernisme en pastoraal
Oorspronkelijk was pastoraal het praktisch begeleiden van de gelovigen naar hun einddoel: het eeuwig leven bij God. In die begeleiding hadden de sacramenten maar ook de moraal van de Kerk hun plaats. De moraal werd niet naar behoefte afgezwakt maar ze kreeg we een plaats in het concrete leven van de mens. Niet de norm werd weggepraat maar de mens werd geholpen aan moeilijke normen te voldoen. Onder invloed van een modernistische moraal waarin ook geen sprake meer is van zonde, oordeel en straf, is pastoraal synoniem geworden met “mensen een fijn gevoel geven” ze helpen de normen zo’n plaats in hun leven te geven dat ze geen pijn doen. Dit is natuur bedrog maar een bedrog dat bij de gelovigen zeer geliefd is. De priester die erin bedreven is, kan op grote populariteit rekenen. Een priester die zegt dat homoseksueel gedrag of overspel doodzonde is en naar de hel leidt, wordt tegenwoordig verweten dat hij niet pastoraal is. Hij moet ze dan ook niet helpen te leven volgens die norm maar hij moet ze met de norm “op een persoonlijke wijze leren omgaan” en als het kan – maar dat is pastoraal niet per se noodzakelijk – met een openheid naar groei.
De omvang van de crisis
De hele modernistische ontwikkeling, met name na het Concilie, heeft geleid tot een immense, alomvattende crisis in de Kerk:
- Een enorme leegloop in de Kerk. Deels vanwege een algemene secularisatiegolf waar we geen invloed op hebben, maar ook grotendeels doordat die secularisatie enorm bevorderd is door mensen van de Kerk zelf die het geloof en de sacramenten zo verwaterd hebben, dat het voor de mens van nu geen enkel belang meer had.
- Door het voor een groot deel doortrekken van de morele decadentie van wereld in de Kerk zelf. Kerkleden scheiden even hard als heidenen en het wordt niet met sancties maar met begrip benaderd. De relativistische moraal is hier de pastorale praktijk binnen getrokken. Gescheiden hertrouwden, ongehuwd samenwonenden, gehuwde homostellen gaan allemaal te communie en hun wordt geen strobreed in de weg gelegd. In het gunstigste geval wordt de norm nog genoemd maar aan het publiek overtreden van de norm zijn geen consequenties verbonden. Dat betekent dat de norm in de praktijk verdwijnt en het overtreden van de norm als normaal en niet zondig geaccepteerd wordt, ongeacht wat de Bijbel hiervan zegt.
- Voor de kerkelijke ambtsdragers heeft dit tot gevolg dat het celibaat, voor iedereen zichtbaar, slecht wordt onderhouden. Onderzoeken met name in de VS hebben aan het licht gebracht dat er hele homoseksuele klerikale netwerken zijn die niet alleen elkaar misdaden toedekken maar ook elkaar de baantjes toespelen. Deze netwerken strekken zich uit tot in de Romeinse Curie. Paus Benedictus heeft daar onderzoek naar laten instellen en men zegt dat het rapport van de kardinalen zo ernstig was dat hij zich lichamelijk en geestelijk niet meer toe in staat achtte er een eind aan te maken en daarom teruggetreden is in de hoop dat zijn opvolger het aan zou pakken. Na vijf jaar is hier niets gebeurd.
- Met de komst van Franciscus is de crisis vergroot. Hebben de vorige pausen met maatregelen en encyclieken geprobeerd het tij te keren, Franciscus heeft een deel van de modernistische agenda op jezuïtische wijze overgenomen. Franciscus is op allerlei terreinen een deel van het probleem geworden. Katholieken die vasthouden aan de leer scheldt hij voortdurend uit. Kardinalen die hem legitieme vragen stellen naar aanleiding van zeer dubbelzinnige passages in Amoris Laetitia antwoordt hij niet, ontvangt hij zelfs niet, terwijl hij homofiele en omgebouwde stellen langdurig in audiëntie ontvangt. Hij is niet erg in de persoonlijke moraal geïnteresseerd. Hij vindt zorg voor de natuur en de migranten belangrijker. Communistische en socialistische dictaturen hebben zijn duidelijke sympathie. Wat de paus fijn vindt, wordt ook duidelijke aan wat een hielenlikkende prelaat uit de omgeving van de paus over China zegt: “Het Chinese communisme brengt op voortreffelijke wijze de sociale leer van de Kerk in praktijk.” Zou het daarom zijn dat de Chinese katholieke Kerk aan de communisten wordt overgeleverd. De atheïstische communistische regering krijgt het recht bisschoppen te benoemen. Wat een slag in het gezicht van de ondergrondse Kerk waarvan de bisschoppen soms jarenlang in de gevangenis gezeten hebben om hun trouw aan de paus! De paus zelf verkoopt ze aan de Tegenstander! Nu is door het rapport Viganò aan het licht gekomen dat de paus op allerlei manieren zelf verweven is in homonetwerk dat de macht heeft in het Vaticaan en dat hij de hand boven het hoofd houdt en mooie baantjes toeschuift.
- Groot onafhankelijk onderzoek door competente leken naar de homoseksuele netwerken niet alleen naar pedofiele misdrijven maar ook door algemeen misdaden tegen het celibaat die de Kerk verzieken. Het openleggen van allen die dit alles hebben toegedekt met alle consequenties van dien. Dus een grote algehele zuivering van de Kerk.
- Het zoeken naar middelen om een goed onderhouden van het celibaat te garanderen en het effectief optreden door bisschoppen tegen systematische overtreding daarvan te effectueren.
- Een onderzoek naar het dogmatisch gehalte van de theologische faculteiten en het nemen van katholieke maatregelen. Onderzoek naar katholieke universiteiten en het nemen van de nodige maatregelen.
- Een onderzoek naar de seminaries. Met name het aanscherpen van de kerkelijke discipline en het aanmoedigen van een gezond geloofs- en devotieleven. Duidelijke aandacht voor een gezonde beleving van het celibaat.
- Het aansporen van de bisschoppen tot toezicht op parochies en priesters. Zij dienen effectief in te grijpen als priesters niet handelen zoals de Kerk dat vraagt of zich niet gedragen en preken volgens de kerkelijke moraal.
feest van de H. Matteüs
C. Mennen pr