■ Trouw ■ Ik hoorde dat er op het Sint-Pietersplein een polikliniek was ingericht. Even dacht ik nog dat er een aanslag had plaatsgevonden of er weer een motor van een Romeinse stadsbus spontaan was ontploft. Niets bleek minder waar. Die polikliniek –laten we het een veldhospitaal noemen – bleek een initiatief van het Vaticaan, ter gelegenheid van de Werelddag van de Armen die paus Franciscus twee jaar geleden instelde. De armen van Rome konden er een week terecht voor geneeskundige hulp.
Hij was nog maar net paus, of Franciscus sprak over de kerk die als een veldhospitaal zou moeten zijn, net na een veldslag. “Het heeft geen zin om aan een zwaargewonde te vragen hoe hoog zijn cholesterolgehalte is en hoe het zit met zijn suikergehalte. Men moet eerst zijn wonden helen, pas nadien kan men over de rest praten.”
Ik besloot er een kijkje te gaan nemen. Het was een indrukwekkend gezicht. Zo’n stukje ‘M.A.S.H.’ op een van de mooiste pleinen ter wereld. Bij de ingang stond een vrijwilliger enigszins verveeld voor zich uit te kijken. Ik keek langs hem heen naar binnen en zag hoe daar een zwerver geholpen werd. Of er veel mensen op het hospitaal afkwamen? Dat wilde hij niet zeggen. Later begreep ik dat er een behoorlijke toestroom was en dat katholieke armen daarbij geen voorrang hadden. Sterker nog: in wie of wat je precies geloofde speelde geen enkele rol.
Je kunt veel van de katholieke kerk zeggen, maar onder deze paus is ze – meer dan ooit – inclusief. Iedereen hoort erbij. Zoals priester Antoine Bodar laatst zei: “Ik denk niet dat je kunt zeggen dat Christus alleen is gekomen voor hen die in Hem geloven. Hij is werkelijk gekomen voor de hele mensheid.”
Bodar deed deze uitspraak in een interview met het Reformatorisch Dagblad. Laat dat nou net een redelijk exclusieve krant zijn, zo bleek deze week.
Ik las een hoofdredactioneel commentaar in dat RD, waar ik eerst om moest lachen, maar later toch een beetje ontstemd door raakte. Het ging over Asia Bibi, de christelijke vrouw uit Pakistan die – na een eerder doodvonnis en acht jaar dodencel – eind vorige maand in hoger beroep werd vrijgesproken van godslastering. Ze schijnt haar cel uit te zijn, maar kan Pakistan nog niet veilig verlaten omdat radicale moslims haar nu dreigen te vermoorden. Bibi’s familie, de rechters die haar hebben vrijgesproken en haar advocaat moeten van hen trouwens ook allemaal dood.
Een drama. Dat vindt het RD vast ook, maar de krant schreef het volgende: “Asia Bibi was en is de vrouw waardoor christenvervolging een gezicht kreeg. Toch moet ook niet worden vergeten dat zij rooms-katholiek is. Op cruciale punten van de christelijke leer heeft ze andere opvattingen dan orthodoxe protestanten. Meeleven en gebed zijn noodzakelijk, maar daarmee mag dat verschil niet worden weggepoetst.” Met andere woorden: het is allemaal heel erg wat Bibi is overkomen, maar het zou toch beter zijn geweest als ze gewoon bij ons, orthodox-protestanten, had gehoord en in haar dodencel de tijd had doorgebracht met het lezen van het RD. Ik zie Asia Bibi de woordzoeker in het RD al doen: zoek ‘paus’!
Natuurlijk krijgt Asia Bibi steun van het RD. Natuurlijk is ze een moedige christenvrouw en hoort ze erbij – ‘dezelfde naam is onze hope’ – maar toch ook weer niet helemaal. In de gevangenis in Pakistan ben je een christen, daarbuiten gewoon weer katholiek.
Het commentaar eindigt met de opmerking dat christenen een krachtig wapen tot hun beschikking hebben: het gebed. “Dat vermag veel.” Maar mogen de lezers van het RD wel voluit gaan in het gebed voor Asia Bibi? Of wordt het dan een gebed in de trant van: ‘Heer red haar, maar zorg wel dat ze de paapse mis afzweert’.
Het kan niet anders of ook RD-lezers bezoeken Rome. Stel dat één van hen daar op het Sint-Pietersplein zich plots niet lekker voelt. De ambulance laat op zich wachten. Noodgedwongen meldt de lezer zich bij het veldhospitaal. Hij wordt meteen liefdevol onderzocht. Er wordt bloed afgenomen en een hartfilmpje gemaakt. Geen moeite lijkt te veel. Uiteindelijk blijkt hem niets te mankeren.
Als hij wegloopt vraagt de dokter: “Bent u katholiek?” “Nee, orthodox-protestant, is dat een probleem?”, vraagt de RD-lezer verbouwereerd.“Nee hoor”, zegt de dokter. “We zijn allemaal uitverkoren.”
Dat vermag veel.