Er is weinig zo onveranderlijk als een traditionele katholieke uitvaart. De kist staat in het middenschip van de kerk, met de hoofdzijde naar het altaar, de bron van levenskracht. Langs de kist branden kaarsen als verwijzing naar het hemelse licht.
Dat gaat al eeuwen hetzelfde, zowel bij ‘gewone’ katholieken als beroemde. Dus ook bij oud-premier Lubbers, die deze week vanuit de Rotterdamse kathedraal werd begraven. Niet alleen het ritueel, ook het godshuis zelf is voor de familie Lubbers vertrouwd. Bij speciale gelegenheden woonden ze er de mis bij, en de architect van de kerk, P.G. Buskens, was van moederszijde de grootvader van Ria Lubbers.
Mevrouw Lubbers refereerde eraan tijdens haar welkomstwoord in de kathedraal, waar alle nog levende oud-premiers in de bank zaten – Van Agt, Kok en Balkenende – alsmede premier Rutte, burgemeester Aboutaleb, allerlei CDA-kopstukken en de kamerheer van de koning.
Als uitvaartmis had de familie het Requiem van Gabriel Fauré gekozen, een prachtig ingetogen compositie, vakkundig vertolkt door de kathedrale cantorij, met een ontroerend Pie Jesu van sopraan Rasha Koole-Mansour. Het Agnus Dei kwam uit de Kleine Orgelmisvan Joseph Haydn. Ook hier het vertrouwde, klassieke repertoire.
In de preek van bisschop Van den Hende, maar ook in toespraken van familie en vrienden kwam, volgens aanwezigen, een andere Lubbers tevoorschijn dan die we uit de media kennen. „Een man met onvermoede diepten, een zinzoeker”, vatte vriend en oud-CDA-campagnestrateeg Jan Schinkelshoek na de dienst samen.
Petra van der Ham, oud-medewerkster van Lubbers, zei een dag eerder tijdens het publieke afscheid desgevraagd: „Al het goede dat hij na zijn premierschap heeft gedaan voor vrede en duurzame ontwikkeling, is in de in memoriams in kranten onderbelicht gebleven.”
Zo niet in de kerk, waar de bisschop preekte dat Lubbers een man was van de hoop. Waarna hij de requiemmis afsloot met de traditionele absoute: een bewieroking en besprenkeling van de kist als laatste eerbetoon. Op de tonen van Im Paradisum werd de kist de kerk uitgedragen. Zoals bij ontelbare gestorven katholieken vóór hem, ging het ook bij Ruud Lubbers.