uit het Katholiek Nieuwsblad, auteur: Anton De Wit
Vorige week zondag legde mijn goede vriend Richard Steenvoorde in Rotterdam zijn eeuwige geloften af in de dominicanenorde. Tegelijkertijd legde zijn jongere ordegenoot Augustinus Aerssens de tijdelijke geloften af. De liturgie was een mooie en goed verzorgde mengeling van oud en nieuw, traditioneel en modern; er klonk Nederlands, Engels, Latijn; de lokale gemeenschap en de hele wereldkerk vierde mee.
Onder de vele aanwezigen waren ook oversten van de orde uit omringende landen, alsook de bisschop van Rotterdam, mgr. Van den Hende. Zulk ‘hoog bezoek’ schijnt een unicum te zijn bij dergelijke professies.
In alles was voelbaar: hier is méér aan de hand. De eerste eeuwige professie voor de Nederlandse provincie in deze eeuw… Dat is nogal wat. Nieuw leven, onverwacht, of tenminste anders dan verwacht.
Als nieuwe religieus kies je voor een gemeenschap waarvan je de leden niet kent, zo zei provinciaal overste René Dinklo o.p. tijdens zijn homilie, en meer nog, “je kiest ook voor een toekomstig leven samen met mensen die pas in de toekomst dominicaan worden”. Over de hoofden van de twee jonge broeders leek hij zich vooral ook te richten tot de oude garde dominicanen achterin de Steigerkerk, die de waarheid van dit inzicht momenteel aan den lijve ondervinden.
Twee weken geleden plaatsten wij een interview met een van hen, pater Ernst Marijnissen o.p. (91). We ontvingen aardig wat verbaasde en kritische reacties van lezers: waarom plaatst KN een interview met iemand die geloofswaarheden op de helling wil zetten en de Kerk wil democratiseren? Ik geef ogenblikkelijk toe: die dingen zie ik zelf ook als een doodlopende weg.
Maar de man heeft meer te vertellen. En wat mij vooral boeide was hoe pater Marijnissen hortend en stotend probeert te begrijpen waarom jonge broeders als Aerssens en Steenvoorde weer een beduidend orthodoxer geluid laten klinken. Dat doen zij overigens zonder zich af te zetten tegen de oudere ordegenoten – ook zij hadden een nadrukkelijke plek in de liturgie afgelopen zondag.
Ik denk dat dit een hoopvol voorbeeld kan zijn voor heel de Kerk. Het is de grote uitdaging voor jongere generaties om de keuzes van de oudere generaties in het licht van hun tijd te begrijpen, welwillend en mild, en toch zelfverzekerd voor eigen accenten te kiezen.
Op hun beurt zullen die oudere generaties moeten accepteren dat het geloof door jongeren beleefd wordt op een wijze, die zij niet hadden kunnen voorzien. De Geest die nieuw leven brengt, doet dat doorgaans op een manier die ons allemaal versteld doet staan.